Sövayle ruhunun hakim ldugu kaygısız gönlerdi .. Joan Baez dinlediğimiz günlerdi. Annelerimizin ve babalarımızdan saklı sigara içtiğimiz günlerdi. Mektup arkadaşları aradığımız günlerdi. Posta pullarının biriktirildiği, süslü teneke kutularının dikiş kutusu yapıldığı günlerdi. Kilyos plajının bomboş olduğu günlerdi. Erkeklerin örme süeter giydiği kadınların yanaklarına kalemle ben yaptığı günlerdi.

Ne kadar da ümit doluydum, Karadeniz�e bakıp Joan Baez dinlerken ne kadar da ümit doluydum. Deniz tuzu ile ıslanmış saçlarımla arabadan gelen şarkıya kendimce eşkil ediyordum. Benim dünyamda savaşlar olmayacaktı. Herkes herşey iyi için birlikte mücadele edecekti. Neruda�nın aşk şiirleri okunacak, kumsalda ateş başında gitarlar çalınacaktı. Küçük defterime sığdığdırdığım dünya ne kadar da büyüktü. İnsan olmayı, kadın olmayı henüz öğrendiğim günlerdi.

Yüzü belirsiz ilk aşkım, eşim olacaktı. Yüzü belirsizdi ama sesi belirgin idi. Çocuklar için hep aynı şeyleri düşünecektik. Station tipi arabamızla haftasonlarında kumsala gidecektik. Kızların da benim de hasırdan şapkamız olacaktı. Siyah kedimiz de bizimle gelecekti. Onun mavi çizgili bir gömleği olacaktı. Kolları katlanmış bir gömlek olacaktı. Kolunda benim doğum günü hediyem saat olacaktı. O arabayı sürerken ben kızlarla Joan Baez şarkıları söyleyecektim. Yolun bir yarısında bir çeşme başında duracak bir köylü teyze ile sohbet edip onun hayır duasını alacaktım. Sylvia Plath sendromlarını bilmediğim günlerdi.

Kitaplarla dolu bir çalışma odasında yaşıtım kızlar erkeklerle hararetle sohbet ettiğim ve hep yazdığım bir yerde çalışıyor olacaktım. Çaycımız da olacaktı. Maaşlarımızdan bir parça destek çıktığımız bir Anadolu delikanlısı olacaktı. Okumak isteyen ve akşam lisesi sınavlarına yardım ettiğimiz. Akşam işyerimdeki sarman kedime bir sonraki güne kadar veda edecektim. O ise beni umursamadan masamın önündeki sandalyede uyuyor olacaktı. Hep umudu koruyacaktık. Maaş bordrosunu hayal edemediğim günlerdi.

Hastalıklar ya da acılar hiç olmayacaktı. Sanki herkes ölümsüz olacaktı. Hep sevinç hep başedilebilir kaygılar olacaktı. Her sorun mutlu sonla bitecekti. Elişleri, ev yapımı reçeller ve sulu boya ile kedi tabloları yapacaktık. Sahaflarda gezinecek, yorulduğumuzda bir kahveye oturup ıhlamur içecektik. Kahvede oturan yaşlı amcalarla laflayacak giderken köstekli saatine bakan bir amcanın sırtını sıvazlayacaktık. Yağmurun ve gri bulutların düşlerimi gölgelendirmediği günlerdi.

Nereye gitti bütün çiçekler? Kime soracağımı bilmediğim ama sormaya hakkım olan bir soru bu. Aynı kumsalda yıllar sonu durup kaybolan çiçeklerin hesabını sormalıyım. En azından bunu yapmalıyım. Vazgeçirildiğim o kadar şeye karşın bu soruyu sormaktan (henüz) vazgeçmemi isteyen kimse yok. Sormanın kimseye faydası olmasa da sormalıyım. Nereye gitti bütün çiçekler ve kediler, nereye?

Where have all the young girls gone,

Long time passing,

Where have all the young girls gone,

Long time ago,

Where have all the young girls gone,

gone to young men every one

When will they ever learn

When will they ever learn

Where have all the young men gone,

Long time passing,

Where have all the young men gone,

Long time ago,

Where have all the young men gone,

gone to soldiers every one,

When will they ever learn

When will they ever learn

Where have all the soldiers gone,

Long time passing,

Where have all the soldiers gone,

Long time ago,

Where have all the soldiers gone,

Gone to graveyards every one

When will they ever learn

When will they ever learn

Where have all the graveyards gone,

Long time passing,

Where have all the graveyards gone,

Long time ago,

Where have all the graveyards gone,

Gone to flowers every one

When will they ever learn

When will they ever learn

Joan Baez